Wielki Post to…

dla katolików czas przygotowania do Wielkanocy, czyli najważniejszego święta chrześcijańskiego. Trwa 40 dni (nie licząc niedziel) i zaczyna się w Środę Popielcową, a kończy w Wielki Czwartek. Jego celem jest nawrócenie, pogłębienie wiary i duchowe oczyszczenie.

Katolicy w tym czasie powinni więcej się modlić, np. poprzez uczestnictwo w Drodze Krzyżowej czy Gorzkich Żalach, pościć (zwłaszcza w Środę Popielcową i Wielki Piątek, a także nie spożywać mięsa w pozostałe piątki Wielkiego Postu), dawać jałmużnę, czyli pomagać potrzebującym, a także ograniczać rozrywki (głośne imprezy i zabawy, głośna i radosna muzyka), by skupić się na Bogu.

Niedziele w Wielkim Poście

Niedziele są pomijane w liczeniu Wielkiego Postu, ponieważ każda z nich jest świętem zmartwychwstania Jezusa – dniem radości, a nie postu i pokuty. Wielki Post nawiązuje do 40 dni, które Jezus spędził na pustyni, poszcząc i modląc się. Jeśli liczyć wszystkie dni od Środy Popielcowej do Wielkiej Soboty, byłoby ich więcej, ale odejmując niedziele, zostaje dokładnie 40 dni postnych.

Liturgia Środy Popielcowej

Środa Popielcowa to szczególny dzień rozpoczynający Wielki Post. Wyróżnia się ona obrzędem posypania głów popiołem na znak pokuty i nawrócenia. Kapłan wypowiada wtedy słowa: „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz” albo „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Popiół pochodzi ze spalonych palm poświęconych w Niedzielę Palmową z poprzedniego roku.

Tego dnia obowiązuje post ścisły, czyli ograniczenie spożycia posiłków – można zjeść jeden większy posiłek i dwa mniejsze, które razem nie mogą równać się pełnemu posiłkowi. Obowiązuje także wstrzemięźliwość od mięsa.

Msza święta w Wielkim Poście

Msza święta w okresie Wielkiego Postu różni się od zwykłych nabożeństw kilkoma elementami. Nie śpiewa się radosnego hymnu „Chwała na wysokości Bogu” ani „Alleluja” przed Ewangelią, by podkreślić pokutny charakter tego czasu. Kapłan nosi fioletowe szaty liturgiczne, które symbolizują refleksję i pokutę – wyjątkiem jest czwarta niedziela Wielkiego Postu (Laetare), kiedy można użyć różowego ornatu jako znaku radości ze zbliżającej się Wielkanocy. Czytania i modlitwy koncentrują się na nawróceniu i Bożym miłosierdziu, a w liturgii dominują spokojne, refleksyjne pieśni wielkopostne.

To czas refleksji, wyciszenia i pracy nad sobą, by lepiej przeżyć święta Zmartwychwstania Pańskiego.